بارانکده

نامه چهارم(مریم حیدر زاده)

نامه چهارم

سلام عطر گيج کننده ي بهار نارنج هاي اواسط ارديبهشت ? چشم شيطان دور ! خوبي که سراغ از ما

نميگيري ? مگر نه ؟

همين مهم است وگرنه آواره اي مثل من که سراغ گرفتن ندارد حق با توست بروي کجا ؟

پي چه کسي سراغم را بگيري ؟! چه نشاني هايي بدهي ? بگويي ببخشيد آقاي محترم ? آن دخترکي

که به هواي من هر شب پشت پنجره مو پريشان مي کند را نديديد ؟

مردم اين عصر را که مي شناسي اگر کلي هواي حرمتت را داشته باشند جوري نگاهت مي کنند که

خودت ترجيح مي دهي که بروي تا بماني .

ديوانه ي تو همچنان مجنون است و زنده ? اين حرف ها چيست ؟ دشمنت شرمنده . پريشب ها که

اينجا باران آمد و انگار چند جاي ديگر زلزله ياد يک چيزي افتادم .

اول اين را برايت بگويم اينجا يک بار براي هميشه زلزله آمد که تو باعث ش شدي ? اينجا يعني دلم را

مي گويم ? چه زلزله اي ! يک جاي نشکسته و ترک نخورده توي کلبه نماند چه عجب قيامتي کرد آن رعنا

قامتت بگذريم . . .

حرف باران بود من تصور کردم اولين دروغ نا خواسته ي دنيا را کتاب هاي فارسي کلاس اول به ما گفتند

تو يادت مانده ؟

نوشته بود آن مرد در باران آمد اين کجايش درست است ؟

خودت قضاوت کن اولا آن روز هوا صاف بود . تازه مهم تر اين که تو نيامدي آن بيچاره اي که در آن هواي

صاف ديگر نتوانست مانع رفتنش شود من بودم نه تو .

تو راحت ايستاده بودي آنجا که روي تابلوي بي نئوش عکس لاله بود و اين من بودم که اين گونه ?

فراموشش کن ? اين گونه نگاه کن چه منتي معلوم است که من منت روشني آن چشم هاي بي مثالت

را تا آخر دنيا مي کشم فرق نمي کند چه کسي اول مي آيد مهم اين است که چه کسي زير قولش

نمي زند .

خلاصه حرف دروغ کتاب فارسي کلاس اول بود راستي چه خوب اين شايد يکي از تنها ويژگي هاي

مشترک ما باشد وقتي احساس مي کنم تو هم پشت نيمکت يا شايد روي صندلي تکي ات از بس

که هميشه تکي ? در هفت سالگي همان کتابي را که ورق زدم ورق زدي احساس پرواز مي کنم .

مهم اين است که تو آمدي ? بگذريم هوا صاف بود و . . .

مي توانستي راهم ندهي اما دادي ? تازه حکايت کلاس اول همين يک دانه نبود تکليف دارا و سارا هم

هيچ وقت روشن نشد هيچ کس نفهميد آن ها واقعا چه نسبتي با هم دارند و دارا چرا بايد حتما انارش

را با سارا قسمت مي کرد ? اصلا دارا به سارا انار داد ؟ سارا چي ؟ دستش را رد کرد يا انارش را گرفت ؟

و اين انار آيا با آن انار شعر هاي سهراب که سمبل عشق است ارتباط داشت يا نه ؟

راستش چرا بابا آب داد مگر هميشه روزهاي هفت و هشت سالگي و بچگي هر چه مي خواستيم

نمي رفتيم سراغ مادر ؟

مي داني من کلي فکر کردم گناه واژه ي مادر اين است که سخت تر از بابا مي توان آن را نوشت .

اما به يک نتيجه ي ديگر هم رسيدم آن ها هيچ وقت توي املاهاي کلاس هفت سالگي سفر را يادمان

ندادند شايد مي دانستند بعضي واژه ها مثل درد ? کشيدنيست نوشتني .

و تو اولين کسي بودي که بعد از سالها عبور از ياد نگرفتن اين لغت به من فهماندي که سفر چه واژه ي

پر غصه و پر قصه ايست .

نگو خاطرات کلاس اولم را چرا براي تو مي نويسم آخر تو هماني که قرار بود در باران بيايد ? زير اين همه

سال نزني ? نگويي که چون من مجنون سراغت آمدم هوا صاف بود ? تو آن نيستي نه عزيزم ? من يقين

دارم به خدا تو هماني .

حتما که نبايد باران از آسمان بيايد شايد منظور کتاب فارسيمان آسمان چشمان من بوده ? اگر اين گونه

بوده که حق با اوست البته بعد از تو .

بايد بروم سراغ مجموعه يادگاري هاي دبستان و از آن کتاب معصوم کلي عذر خواهي کنم ? تهمت به

يک کتاب آن هم فارسي و غريبي چون فارسي کلاس اول گناه کمي نيست .

از اين ها که بگذريم نکند مثل درس کلاس دوم ? دوستان جديد پيدا کرده اي که ديگر نه يادي و زنگي ?

نه حرفي و درنگي و نه اشارهي قشنگي . نمي دانم يک رنگي يا مثل غروب رنگ پريده پاييز کم رنگي ؟

مهم نيست هر چه ميل توست من که نمي توانم از دم سپيده تا آخر شب به ستاره ها بسپارم بيايند

انتظار رفت و آمد تو را بکشند .

اصل کار دل مهربان شايد هم کمي نامهربان پر از شيطنت تست که خلاصه قصه ي آن را مي توان راحت

توي چشمان قشنگت خواند .

يادت هست يک شب به من قول دادي اگر باران نگيرد مي آيي ? باران گرفت باور نميکني اما ذوق کردم

که باز هم حرف تو شد . گفتم : حتما دلت نبوده بيايي مانده اي توي خجالت اين چشم هاي پر از

التماس من .

يک آه از روي ناچاري کشيده ام و مرغ آمين هم همان دقيقه آهت را برده بالا پيش خدا بعد ابر و بعد هم

باران .

من فداي آن دل زلالت که هنوز حرفش از ژرفش پر نکشيده مرغ آمين پيش خداست تا آن را برساند .

دل زلال هم عالمي دارد خوش به حالت ? خوش به حال آن دوست يا چه مي دانم دوستان جديدت ?

کاش لايقت باشند ? کاش قدرت را بدانند به آن ها بگو که چقدر ماهي ? نه تعريف نيست ? اين تکليف

است . بگذار بدانند با چه کسي طرفند تو ماه شب . . . نه تو ماه همه شب هايي ? خسته ات کردم .

به چشمانت بگو قطع نکنند خودم رفع زحمت مي کنم . بند بند وجودم به تو سلام مي رسانند کسي که

از اولين مشق کلاس اولش ديوانه ي تو بود شايد هم از اول تولدش ? مهم اينست . آن وقت که ديوانه

تو بودم هيچ کس حتي معناي ديوانه شدن را نمي دانست .

عجيب دوستت دارم ? ساده دوستم نداشته باش اما نرو ? من به همين دوست نداشتن و بي جوابي

و سفر و نيامدن و ناز خريدن و سوختن و مردن و ماندن راضيم تو هم به همين راضي باش . من چيزي

جز اين نميخواهم بگذار همين جور مثل برفي که از کوه سرازير مي شود ? مسير آسمان را طي مي کند

و دوباره به دريا باز ميگردد ? تا هميشه دوستت داشته باشم .

کسي که چه برف ببارد چه باران ? تنها به ياد تو مي افت

پنج شنبه 4 آبان 1391برچسب:مریم حیدر زاده,

توسط مردبارانی |

نامه دوم(مریم حیدر زاده)

نامه دوم

زيبا سلام ! ديگر نه خط قهوه اي مانده که روي فنجان فال من و تو نيفتاده باشد و نه شعر حافظي که

در جواب نيت بعدهايمان درنيامده باشد .

هرکدام از خط ها و شعر ها چندين بار اقبالشان را آزموده اند و گاه دلخوش و گاه ديگر پريشانم کرده اند .

ستاره ها هم که ديگر حرفشان را نزن از تمامشان بيزارم . انگار زماني که خورشيد براي تولد آن ها نور

پخش ميکرد آن دو تا ستاره ي من و تو جايي پشت ساحل آسمان براي به دنيا نيامدن مشغول نذر و نياز

بودند . شايد هم آمده اند و مدت هاست رفته اند گل بچينند . اين ارديبهشت هم که انگار فقط به فکر

بهشتي هاست انگار کسي بهشتش را دزديده و جايي پشت آرزو هاي آن هايي که دنيا دستشان ست

پنهان کرده تا مبادا چشم ما به گوشه اي از جمال مبارکش بيفتد ? تو هم که انگار کسي ? چه مي دانم

دستي نامرعي کوک گيتار اعصاب نازنينت را بر هم زده است و شايد هم ديگر اين سيم براي نواختن

ترانه هايت مناسب نيست که کمتر سراغ دست نوشته و نوشتنت مي روي آخر حالا ها فقط چيز ها دل

آدم ها نمي زنند . مد شده که گاهي آدم ها کسانشان را هم عوض مي کنند بگذريم . . .

عصري که عشق را با الف بنويسند بهتر از اين نمي شود .دقت کرده اي آدم ها دو دسته اند : يا نامه

مي دهند يا ادامه . آن ها که نامه مي دهند مختصري عاشق ترند آن ها نامه مي دهند و آن آدم هاي

مقابل به آزارشان ادامه ? مهم نيست اهل تمنا نبودم و نيستم نازنين مريم . محض رضاي خدا يک بار به

سبک آدم هاي خيلي عادي که هميشه براي جواب دادن به نامه از هرکس که باشد عزا مي گيرند با

حرص پاسخ نامه را بنويس ببينم دنياي بي روياي فردا دست کيست ؟

يا دست کم قرار هست به ما هم برسد يا نه ؟!

به فرض مثال که ديدار داغ را تازه مي کند اما اگر آن ديدار هميشه ي ارغواني بعدها وقتي باشد که داغي

نباشد چه ؟

پاسخش را حتما برايم با سرخ بنويس نه مثل تبريک تبريک عيدت که حقيقتش آنقدر شخص ثالث ش

پر رنگ بود که نفهميدم مخاطبت منم يا ديگري...باشد ديگر از رسيدن و نرسيدن نمي نويسم هرجا دلم

هوايش را کرد نقطه چين مي گذارم يکي براي رسيدن و دو تا براي نرسيدن ? آخر اگر رسيدن باشد يکي

شدن است و نرسيدن يعني آن دو تا هنوز دورند تا رسيدن . از حق نگذريم چه زود بروم هاي سوالي

جايشان را به مي روم امري دادند ! راستي بروم صفحه بعد ؟ عکست خوب نگاهم مي کند عکس

روز هاي اولت ? اجازه داد ? تو که اهل اين روز هايي . نمي دانم شايد دلت اهل شکايت نيست ديگر نه

حرف از مشغول بودن مي زنم ? نه آمدن و نه ماندن . يک نتيجه ي شبانگاهي به من آموخت که اگر

کسي ? فکري ? دلي ? يا حتي شماره اي ? بخواهد مشغول کسي باشد شب و روز و ماه و خورشيد

نمي شناسد . اگر کسي دلتنگ ديگري باشد آمدن و ديدنش اندک لرزشي در نقطه اي از دل عاشقش

مي اندازد و اگر اهل ماندن باشد نياز به سفارش نيست .

خلاصه که خلاصه اش کنم اين بار از اون دفعه هايي بود که هيچ بهانه اي نبود براي نوشتن ? ياد تفاهم

نقره اي مان بر سر قانع کننده ترين دليل عالم افتادم اين بار فقط دلم خواست ? خواست تا بي بهانه

بنويسم و من هم نوشتم و حالا چون تقريبا تمام چيزهايي که دلم دلش مي خواست بداني را گفت و

من تجربه کردم و برايت نوشتم ديگر حرفي نيست جز اينکه : چشماي روشنت يه کم کاشکي هواي

منو داشت... فقط همين کسي که دست خودش نيست اما اگر نخواهد هم ? هميشه به تو فکر ميکند

دو شنبه 1 آبان 1391برچسب:مریم حیدر زاده,

توسط مردبارانی |

مریم حیدر زاده(نامه های مریم حیدر زاده)

نامه اول

چه سلامي ؟! چه نگاهي ! وقتي شانه هايت مدت هاست به علامت نمي دانم و انگار حالا حالاها هم

خيال پايين آمدن ندارد . چه تابستاني ؟! وقتي يک عالمه از برگ ها هنوز پايين نيامده به خاطرش خود

کشي کردند . چه گرمايي ؟! وقتي ديگر مه آه من يخ دستانت را حتي تکان هم نمي دهد . چه بهانه اي

؟! وقتي تمام بهانه ها را گرفته اي و ديگر گرفتنش از نگرفتنش برايت سخت ترست . چه حرفي ؟! وقتي

تمام حرف ها را زده تصميم رفتنت را روي ديوار هر پس کوچه اي نوشتي و من فقط خواندم . چه سيبي

؟! وقتي سرخ را زير سوال کم رنگ ماندنت و نماندنت کشتي . چه تولدي ؟! وقتي تمام شمع هاي دنيا را

زير دين ناز سوسوي چشمانت سوزاندي . چه بخششي ؟! وقتي ديگر چيزي ? حتي لحظه اي درنگ

نيست که کسي به تو هديه نکرده باشد . چه دوست داشتني ؟! وقتي به تعداد حروف دوست داشتن

هم دوستم نداري . چه نامه اي ؟! وقتي نخوانده تک تکشان را مثل سبزه هاي هفت سين سنت هايمان

به آب روان مي سپاري شايد آن سوي رود نمي دانم کجا ? کسي با خواندن خطي از آن به زندگي

بازگردد . دريغ از يک شب باراني ? دريغ از باراني که يک شب مهتاب بيايد و محض خاطر صورتي بودن

چند دانه شمعداني قلمه زده گلدان معضوم آن خانه دور اما قشنگ ? نخستين حرف نمي دانم تو را براي

هميشه بدزدد و نه بر آب روان بلکه اين بار به خاک مهربان بسپارد . اين دفعه جوري نوشتم که نداني خط

کيست و آن وقت که تمامش را خواندي ? يک بار هم کار تو مثل کار ما ? از کار گذشته باشد .

کسي که هر روز بيشتر از ديروز دوستت دارد

یک شنبه 30 مهر 1391برچسب:مریم حیدر زاده,

توسط مردبارانی |

مریم حیدر زاده

لحظه ی به تو رسیدن یه تولد دوبارس

شهر چشم تو رو داشتن یه غروب پر ستارس

خواستن دستای گرمت مث ماجرا می مونه

برق الماسای چشمت مث کیمیا می مونه

اگه تو قسمت من شی می زنم یه رنگ تازه

اسم من کنار اسمت

اسم من کنار اسمت قصر خوشبختی میسازه

تو رو هر کی داشته میره تا قله خورشید

با تو میشه غصه ها رو به زلال چشمه بخشید

زیر چتر لمس دستات میشه تا خدا رها شد

‎میشه رفت تا آسمونا شاید اون بالا خدا شد

با تو غم رنگی نداره زندگی شهر فرنگه

از تو قلعه ی نگاهت رنگ غصه ام قشنگه

سهم هرکسی که باشی خوش به حال روزگارش

پاییز و زمستوناشم میشه هم رنگ بهارش

شعله ی آتیش چشمات یه چراغونی زیباس

لحظه ی به تو رسیدن بهترین لحظه دنیاس

با یه لبخند طلاییت همه ی زمین می لرزه

آرزوی تو رو داشتن به هزار ونیا می ارزه

روی انگشتر شعرم قیمتی ترین نگینی

دوست دارم واسه همیشه روی چشم من بشینی

میشه تو هوای پاکت تا سحر نفس نفس زد

تا تو باشی میشه آسون چهره ی آفتابو پس زد

جمعه 2 دی 1390برچسب:مریم حیدر زاده,

توسط مردبارانی |